.~* เรื่องในวัยเยา *~.

อยากจะพูดถึงเมื่อสมัยอดีตเมื่อตอนเป็นเด็กวัยมัน ณ ตอนนั้นผมได้ย้ายจากจังหวัด อุบลราชธินี มาอยู่ อำนาจเจริญ ด้วยเหตุทางบ้านนิดหน่อย ตอนนั้นผมอยู่ชันประถมศึกษาปีที่ 1 กำลังขึ้น ชั้นประถมศึกษาปีที่ 2
ตอนนั้นผมก็เข้ามาอยู่หมู่บ้าน ภักดีเจิญแบบใหม่ซิงๆ (และจากนั้นก็เริ่มจำไม่ได้) ข้าวไปเลยละกัน
ผมก็ได้รู้จักวัยรุ่นและเด็กวันเดียวกับผมมากขึ้นและก็ไปเล่นด้วยกัน ตามภาษาวัยมัน แรกๆผมก็พูดภาษากลางง่ะละแต่คนในหมู่บ้านนี้ เขาพูดภาษาอีสานกันแต่ผมก็เริ่มปรับตัวไปเรื่อยๆจนพูดเป็น
(แต่ไม่รู็พูดคำแรกเป้นว่าอะไร)

สิ่งที่ผมชอบในตอนเด็กวัยมันผมชอบขี้จักรยานเป็นชีวิตจิตใจ และชอบแต่งมันด้วยตามภาษาเด็กวัยมัน
แต่งเสร็จก็เอามาอวดกับเพื่อนในบ้านนั้นละ ก็คิดว่าสวยแต่จริงๆแล้วมันกิ๊กก๊อกมากมายไม่รู้สีอะไรเป็นอะไร
แต่ก็สวยในตอนนั้นและจักรยานคันที่ว่านั้นก็ยังอยู่แต่ผมไม่ได้ขี้มันหลายปีแล้วละปล่อยทิ้งไว้นั้นละ และผมก็คงจะเก็บต่อไปคงไม่ขายแยกเป็นเศษเหล็ก มันมีค่ากว่านั้นเพราะผมได้จักรยานคันนี้มาเมื่อผมยังเด็กเล็ก
ตอนนั้นผมเห็นน้องที่บ้านมันมาขี่เล่นและผมก็อยากขี่มั้ง ก็คนมันอยากทำไงได้ แต่น้องมันไม่ยอมและผมก็ได้ร้องไห้กับมาเล่นคอมที่บ้าน และตอนนั้นไม่รู้เกิดอะไรจำไม่ได้แหละ
เอาเป็นว่าได้ไปซื้อจักรยานเลยละกันก็ได้ไปเลือกที่ร้าน ไม่รู้ร้านอะไรจำไม่ได้อีกอย่างไม่ค่อยได้ไปอุบลเท่าไรและก็ไม่ได้เที่ยวในเมืองมากด้วย งี้แหละมันนานมาแหละเริ่มลืมๆ
และก็ได้คันที่ถูกใจเป็นคันสีน้ำเงินสวยดีเลยเอามาขี่เลยแหะๆ แรกก็ขับไม่เป็นหรอก จนต้องใส่ล้อเพิ่มไปเป็นรถสี่ล้อ สำหรับเด็กหัดขับรถใหม่ๆ แต่ก็เบื่อและก็ถอดมันออก
แต่ก็เป็นเรื่องเพราะขับไม่เป็นเลยรถล้มลงไป แต่ก็ลุกขึ้นมาหัดขับแต่ก็ล้มผมได้หัดขับแบบไม่มีคนจับ หัดคนเดียวนี้ละแบบว่าจูงรถไปจับเสาบ้านแล้วก็ปั่นไป แลกๆก็ล้มไปนานๆไปก็ดีขึ้นจนผมขี่เป็น
ความสำเร็จอยู่ที่ไหนสำเร็จก็อยู่ที่เรานั้นละครับ ถ้าเรารู้จักพยายามมากๆ ในการเรียนก้เหมือนกันแต่ผมขี้เกียจนี้ละเลยเป็นปัญหา